Cardio thoughts

Tijdens mijn kilometerslange tochten door het Vondelpark of dwalende door de straten van Amsterdam vertel ik je de meest onzinnige dingen via Snapchat. Niet boeiend, I know, maar ik moet wat te doen hebben tijdens het lopen, en je zal mijn kat ook een keer zat zijn.

Nu liep ik laatst dus weer eens in het park - zo verrassend dit - en ik bedacht me dat ik je ook best een kijkje ín mijn hoofd kan geven tijdens zulke tochten. En dan niet via Snapchat, nee, precies zoals zo’n tocht voor mij voelt. Of er uit ziet. Dus mocht je willen weten wat voor een idioot ik ben, lees dan vooral verder.

14.30u. Net klaar met trainen en het regent. FML. Maar ik ben strijder en de laatste set van Brennen Heart staat al op. Ik leg mijn trainingsspullen in een kluisje en met alleen een koptelefoon op mijn hoofd, mijn pinpas in mijn zak en op mijn rode Nikes stap ik de Vondelgym uit. Het Vondelpark ligt achter de gym, aan de Vondelstraat. Allemaal ook erg verrassend ja.

Als eerste loop ik naar de Starbucks, zes zebrapaden verder op. Wat intens irritant is omdat de stoplichten vaak een voor een op rood en dan weer op groen springen. Een soort vertraagde HITT training. Ik beuk door de regen naar de groene luifels en schud het water van me af als ik binnenstap. Muffins. Ze hebben muffins. Fucking verse muffins. KIJK DAN ER LIGGEN CHOCOLADEMUFFINS. Ik sta in de rij en wend mijn hoofd bewust af van de glazen vitrine voor me. De jongen achter de kassa kent me en vraagt of ik ‘the usual’ wil. Ja. Graag. Een grande zwarte filterkoffie en geen ruimte voor melk nee. En nee ik heb mijn stempelkaart niet bij me. ‘Hebt u uw stempelk..’. ‘Nee, sorry man, volgende keer beter’. Hij lacht en ik loop de koffiewinkel uit. Ja mijn cardio kost me € 2,35 per ronde. En ja, je mag me sponsoren. Volle stempelkaarten kunnen worden gestuurd naar Fannetiek.nl, het adres is opvraagbaar via de email. Grapje jonge.

Ok. Zes zebrapaden verder ligt het Vondelpark op me te wachten. Ik loop via de Vondelstraat het park in, naast een schitterende kerk waarvan ik de naam nog steeds niet weet en ook nog nooit binnen ben geweest, en dat waarschijnlijk ook nooit ga doen. Maar de nieuwsgierigheid blijft.

Ik kies voor de lange ronde en loop op de maat van de muziek over de weg. Of het fietspad. Ik weet het verschil nooit en het schijnt in het park ook niet zo veel uit te maken. Kutregen. Ik trek mijn capuchon verder over mijn hoofd en probeer zo goed als dat gaat met een hand m’n beker koffie zo te draaien dat ik eruit kan drinken. Niet knoeien. De koffie gutst op de maat van de muziek uit mijn beker op mijn sjaal. Doos. Ik veeg de koffie weg en stap verder. Een handjevol strijders zijn aan het bootcampen op de open plek aan mijn rechter hand. Waarom in hemelsnaam zou je nu buiten willen zijn als je ook binnen drieënvijftighonderd burpees kunt doen. Ik herken de trainer en groet hem. Ik denk niet dat hij mij herkent. Of niets ziet door de regen. Of me negeert. Ik loop verder.

Hee, een hond.

Een groepje toeristen passeert op de fiets. Van die achterlijke blauwe leenfietsen. Oh, dus je mag hier wel fietsen. Ze dragen gele regenjassen en ze hebben bijna allemaal een Go-Pro op hun helm. Het ziet er achterlijk uit. Ik stel me zo voor dat ze - eenmaal thuis in hun land van herkomst - de filmpjes laten zien aan hun familie. Yes, this was ‘the Vaondelperk’. Oh Em Ghee so beautiful overthere Mary, you really should go see it some times. Ja Mary, kom een keer naar het Vondelpark met een Go-Pro op je hoofd. Doe eens gek. Ik heb het inmiddels wel gezien, ben redelijk doorweekt en mijn koffie is op. Ik kijk rond. Ik ben nog niet eens op de helft. Focus An. Doorstappen.

Hee, een hond.

Ik ben inmiddels beland op een lang recht stuk weg (of fietspad, I don’t know) met bomen die half over de weg heen hangen. Kinda romantisch. Mits het niet zou regenen en mits iemand mee zou lopen. En mijn paraplu zou dragen. Of mij zou dragen. Beste idee. Er schiet me iets te binnen. Ik pak mijn telefoon en app Richard. Gappie, vergeet je die vesten zaterdag niet mee te nemen? Niks. Ik loop verder en zet mijn muziek wat harder. Fuck you, suck my middlefinger motherfucker. Watch me and I run you over like a trucker. Get the fuck out of my way or just die. Ik mompel zachtjes mee en besluit niet hardop mee te blèren gezien zulke teksten niet overal sociaal geaccepteerd worden.

Hee, een hardloper.

Jeetje wat zijn er toch een hoop hardlopende mensen op de wereld. Hardlopers heten zulke mensen. Jahaa.
Of in ieder geval in dit park. Of in ieder geval vandaag. Er bestaat zoiets als een lopers-high, heb ik me wel eens laten vertellen. Ik kan je zeggen dat ik die niet zo ervaar. Misschien een lopers-attack. Dat wel. Want na driekwart park te hebben gehad zweet ik als een otter. Wie trekt er dan ook een vest aan, een jas én een sjaal. Ping. Whatsapp. Dwars door mijn lievelingsplaat. Fuck you. Ik kijk niet. Ping. Ping. Ping. Ah, een shotgun-apper. Zo app ik ook. Niet in hele zinnen, maar liefst in stukjes. Korte zinnen achter elkaar en dan steeds op enter drukken. Weet je in ieder geval zeker dat je de aandacht trekt. Degene die me appt wint en na dertig seconden wil ik toch kijken wie het is. Wat ben je aan het doen? Ik loop in het park. Jezus, jij loopt altijd in het park. Klopt. Vind je het gek dat je verkouden bent? Nee. Wil je zo koffie? Ja. Ok, dan loop maar door, dan zet ik zo koffie. Joe. Held.

Geen bericht van Richard. Ik besluit een voicemessage in te spreken. Als ik ergens een hekel aan heb zijn het namelijk voicemessages. Hi patron, wil je please niet die vesten vergeten zaterdag, ok thank bye. Verstuur. O ja en ik loop in het park. Verstuur. Ja, alweer ja. Maar ik moet wat he. Verstuur. ANSWER ME. Verstuur. Niks. Ok, dan niet. Plus, ik ben inmiddels aan het einde van mijn rondje Vondelpark. Dat weet ik omdat de grote vijver links opdoemt. Het begint te schemeren en ik loop langs de kerk het Vondelpark weer uit. Ik steek de Vondelstraat over en stap niet veel later de Vondelgym binnen om mijn tas op te halen. Yes, it’s me again. Hee, ben je er weer! wordt er geroepen vanachter de balie. Ja man.

Een groot aantal stappen later wacht er verse koffie op me. Schoenen worden uitgeschopt en ik nestel me op de bank. Morgen weer een nieuwe ronde.

Share it: