Meisje luister

Meisje luister,
Het is al moeilijk genoeg wat ik doe,
En daarbuiten begrijpt niemand mij zo goed
Meisje luister,
Waarom moet je nou zo doen?

[Kleine Viezerik ft Mr Probz - Meisje Luister]

“Goals” - hartjesogen - “voorbeeld” - hartjesogen - “such an inspiration” - hartjesogen.

Herkenbaar?

Let me explain. Afgelopen zondagochtend hield ik een inloopspreekuur / vragenuur bij FemmeGym Amsterdam. De gym waar ik poseerlees geef en zelf poseer in mijn competitieseizoen. Ik sprak daar met een aantal meiden over voeding, diëten, trainen, over het halen en nastreven van hun doelen, over hun angsten en hun twijfels. En ik vertelde ze mijn eigen verhaal.

Ik begon ook ooit ergens. Net als jij. Had precies dezelfde vragen en struggles. Instagram bestond nog niet, laat staan andere fitblogs. Ik zocht alles zelf op, haalde boeken in huis over alle mogelijke krachttrainingsprincipes en rare diëten en probeerde ze allemaal uit. Ik mailde tientallen coaches. Probeerde honderden supplementen uit. Ik leerde over trainen, eten, maar ook over eetbuien, eetstoornissen, over zelfvertrouwen en over kracht. Letterlijk en figuurlijk.

Anekdote waar ik niet trots op ben: Ooit fietste ik dertig minuten naar mijn (toenmalige) gym waar ik drie groepslessen volgde en vervolgens dertig minuten naar huis fietste met niet meer dan een bakje kwark en een halve appel in mijn maag. Zo veel at ik op een dag.
Niet alleen kostte me dit heel veel tijd en stress, maar het resulteerde in bizarre eetbuien tijdens het weekend. Of zomaar. En het gaf me alles behalve het gewenste resultaat. Tja.

Is mijn verhaal uniek? Nee. Ben ik hierdoor een uitzondering? Nee.
Ik leerde - gelukkig op tijd - over mijn vertroebelde blik op gezond en genoeg eten en besefte me dat wat ik deed niet gezond was. Ik volgde een studie. En daarna nog een, en nog een en nu sta ik hier. En hoor ik jouw verhalen aan, en zie ik dezelfde blik in je ogen die mij ooit aanstaarde in de spiegel.
Meisje luister, je bent niet alleen.

Jullie verhalen zetten mij aan het denken. Misschien juist omdat ik het herken en het mij - nog steeds - raakt. Regelmatig zap ik door zhe Gram en dubbelklik ik op foto’s van andere ‘fitchicks’. You get a like and you get a like and…
Vaker nog trek ik mijn wenkbrauwen op en scroll ik gauw verder. Hashtag Clean Eat Challenges (sorry wat?), angst voor suiker. Angst voor brood. Vet worden van vet. You name it, I’m eyerolling. My love, als je niet weet waar je het over hebt (en je hebt een aanzienlijk bereik) houd dan op met dat geneuzel. Ten eerste klopt het niet, en ten tweede zaai je onterecht angst bij iedereen die nog minder snapt van voeding dan jij. Dus ja, meer dan eens maak ik me zorgen.

Dan check ik mijn inbox en maak ik me nog meer zorgen. Dagelijks ontvang ik tientallen mails van meiden die per se een bepaald gewicht willen halen, streven naar een vetpercentage wat zó laag is dat ze direct hun hormonen naar de knoppen helpen, mail van gewone meiden, die we volgen online. Dat ze het eigenlijk niet zo goed (meer) weten. Doen ze iets fout? Want anderen maken zulke mooie progressie. Online ja. En die aders op hun armen, of buik, of die diepe groeven in hun buik. ‘Goals’ zetten ze er onder. Hartjesogen. En zij? Zij staan stil.

Maar meisje luister, je staat niet stil. Dat iemand aders op haar schouders of armen heeft, is niet direct een teken van goede gezondheid, laat staan van geluk in haar leven. Beloof me dat je jouw geluk niet laat afhangen van het getal op de weegschaal. Van het aantal minuten op een treadmill. Van jouw training. Van wat je wel of niet eet. Van wat je wel of niet weet.

Het anderhalf uur durende vragenuur van afgelopen zondag was eigenlijk te kort. Het liefst praat ik een hele middag met jullie, met jou. Beantwoord ik graag alle vragen, leer ik van jullie en jullie hopelijk van mij. Ik maakte van mijn eigen struggles mijn beroep. En ergens hoop ik dat ik jou daarmee help, op wat voor manier dan ook. Door jou te vertellen wat je wel en niet kunt of hoeft te doen om jouw doelen te bereiken. Maar ik wil je vooral vertellen dat jouw geluk niet afhánkelijk mag zijn van dat ene doel. Dat ene gewicht op de weegschaal. Die ene pizzapunt te veel of die ene training die niet lekker ging. Meisje luister, je komt er wel. Enjoy the ride.

Niets wat online wordt gezegd of geschreven is uniek. I know. Iedereen praat elkaar na, maakt dezelfde recepten, maakt dezelfde rubrieken, maakt dezelfde foto’s van dezelfde smoothies, en maakt dezelfde selfies. Sterker nog, ik maak me er dagelijks schuldig aan. Want ja, mijn sport (en o.a. bovenstaand geneuzel) is mijn werk. Maar naast idiote selfies en het niet al te serieus nemen van mezelf on zhe Gram, ben ik bloedserieus met wat ik je net heb verteld.

En omdat ik heel slecht ben in de stichtelijke ‘all smiles no worries’ berichten op Instagram, zet ik mijn woorden hier. Mama fitness has spoken ;-) Doe ermee wat je wil.

In de tussentijd ben ik bezig met het organiseren van verschillende bijeenkomsten met bovenstaande onderwerpen in de hoofdrol. Iedereen is welkom, met of zonder vragen. Je mag komen luisteren, of misschien wil je je verhaal kwijt, alles mag, niets moet. Bij genoeg aanmeldingen volgt binnenkort de eerste Fannetiek | Unfiltered. Dus stay tuned.
Alvast meer info of aanmelden? Dat kan. Stuur dan even een email naar info @ fannetiek.nl met Fannetiek - Unfiltered als onderwerp.

Meisje luister, you gots this. I fucking believe in you.
Hartjesogen.

Nb. Deze songtekst heeft verder absoluut niets met bovenstaand verhaal te maken maar het nummer is awesome. Joe.

Foto header by zhe amazing Michiel Fischer van Studio34X

Share it: