Hoe is het nu met…
Nou met mij.
Hi!
Even een personal update. Ik was bezig met een artikel over of je vet wordt van vet, maar nadat ik dertig keer ‘nee’ achter elkaar had getikt, leek het me leuker een personal update te geven van meselfie. Don’t worry, ik zal het artikel later deze afmaken.
Waar je eerder iedere week kon meelezen met m’n preppret, is het nu wat stiller rondom alles wat ik uitspook. Deels is dat ook wel bewust. Deels is dat ook omdat ik niet meer in prep zit inderdaad, maar herstellende ben van een vrij zware competitieprep. Ik houd niet zo van zeuren, maar het afgelopen half jaar heeft meer van m’n lichaam (en geest) gekost dan ik voorheen had gedacht.
De laatste wedstrijd die ik deed is inmiddels zeven weken (en zeven kilo) geleden, en ik kan nu pas hardop zeggen dat ik mijn kracht terug heb. Zowel in de gym als ook mentaal. Eigenwijs en naïef als ik ben (ok, ik ben niet écht naïef) ben ik zo snel als kon weer zes dagen gaan trainen en ben ik daarbij heel (héél) langzaam mijn calorieën gaan verhogen (reverse diet dingen). Cardio heb ik er in gelaten, en doe ik nu nog iedere ochtend. Ondanks het protest van baas Mike. Maar het geeft me een goed gevoel. En dat is op dit moment belangrijker.
En ik ken alle after-competitie verhalen, van het zogenaamde ‘zwarte gat’ (want, wat nu?), het loslaten van een shape waar je zo zo hard en lang voor hebt gewerkt (uhm abs, where you at?), en de vrijheid om te ‘eten wat je wil’ en rond te lopen in een supermarkt en meer in je mandje te mogen leggen dan witvis en brocolli. Toch had ik nooit gedacht dat het mij zo zou raken. Maar het deed het wel. Harder dan ik dacht. En eigenwijs en koppig (dat ben ik wél) als ik ben, wil ik dat helemaal niet toegeven. Maar ik heb alles met jullie gedeeld de afgelopen jaren, dus dit ook.
Nu is het niet zo dat ik huilend op bed dit artikel lig te typen, maar ik merk (nu pas) dat ik onwijs ‘leeg’ ben geweest en toch door ben geknald. Met alles. Dieet, training, cardio, Fannetiek.nl. Naar de FIBO, naar een fotshoot, naar een andere fotoshoot, naar toffe sport- en businessmeetings, naar de gym en repeat. En yes sure, dat is wat ik doe en dat is waar ik intens van houd. Maar heel af en toe stilstaan bij wat je hebt gedaan de afgelopen tijd kan geen kwaad. Erover praten ook niet.
Afijn. Lang en sneu verhaal kort, het gaat goed, beter dan een aantal weken terug, maar het is niet altijd makkelijk geweest. En nog niet. Veel zaken kan ik inmiddels een plek geven. Ik kan er over praten (dat moet nu wel, nu ik dit hier neer tik) en ik wíl er over praten. Ik denk dat bodybuilding mentaal een nog veel uitdagendere sport is dan lichamelijk. That’s why I love the shit out of it. En dat is ook de reden dat ik heb besloten een tijdje geen wedstrijden meer te doen. In de eerste plaats omdat ik mijn blessures onder controle wil krijgen, en in de tweede plaats omdat ik vind dat mijn lichaam de rust moet krijgen dat het nodig heeft. En m’n hoofd ook.
Omdat ik - waarschijnlijk sinds ik train en dat is al 100 jaar - heel veel oefeningen vanuit mijn (onder)rug haal, moet ik opnieuw leren mijn glutes te gebruiken in plaats van mijn onderrug. Het kan goed een van de redenen zijn waarom mijn rechterknie als ook mijn linker hamstring kapot zijn gegaan in de loop der tijd. Gelukkig weet zhe chef precies wat ik moet doen, en volg ik - gehoorzaam als ik ben - zijn tips op en ligt de focus van mijn (aangepast) trainingsschema op hamstrings, glutes en abs. Tussen de oefeningen door ben in de weer met elastieken en andere stretch-oefeningen. Is dat suf? Soms. Duurt het lang? Ja. Is het zinvol? Heel erg. Ik merk nu al - na zeven weken dus - meer verbetering en verlichting van mijn blessures (en progressie van m’n billen en hamstrings) dan ooit tevoren. Iets met écht kijken, luisteren en begrijpen. Ftw.
Zes keer per week trainen blijft er gewoon in (als ook cardio ja) en ondertussen richt ik me steeds verder op het commerciële deel van de fitness-scene. Het deel wat ik nog veel toffer vind, en waar ik ook mijn geld mee verdien (met wedstrijden doen verdien je nauwelijks geld inderdaad). Fitness (‘fitness’. Klinkt stom. Maar je snapt me) is niet alleen mijn passie maar ook mijn beroep. En om dat in evenwicht te houden moet ik soms wat stappen terug zetten, om vervolgens het dubbele aantal vooruit te kunnen zetten.
Súper vaag geouwehoer he? Ah well. De meeste lezers hier kennen me inmiddels. Ik zit gewoon niet graag stil, en ben bezig met andere leuke plannen. Leukere plannen. Die je hier uiteraard gaat terugvinden. Net als af en toe een personal update. Dat houd ik er gewoon in. Beloofd.
Joe!
Pic by Michiel Fischer @ Studio34X
Echt interessant om weer eens wat te vernemen van je inderdaad! Je mogelijke reden van jouw blessure klinkt me zo bekend in de oren. Ik ben zelf nu ook met een sportfysio bezig om mijn kracht echt alleen vanuit mijn glutes (vooral medius) te halen en niet allerlei andere spieren aan te spannen en deze spier ‘te helpen’. Dus ik ben zelf zeker geïnteresseerd in verdere vorderingen qua blessure en training!
Veel succes nog met uit je (mentale) dip komen, maar dat lijkt alweer een stuk beter te gaan!
Veel succes de komende tijd Anne! Komt allemaal goed!
Fijn weer zo’n update, en in wat misschien warrig lijkt in je verhaal zit altijd heel veel logica vind ik. Tof dat je dit ook deelt. En succes met alles de komende tijd, komt helemaal goed lijkt me ;-)
Geef je, naast alles waar je al mee bezig bent, nog steeds poseerlessen? Ik ben nog op zoek naar iemand waar ik lessen bij kan volgen.
Fijne dag!
Goed om te lezen dat ook (zelfs) jij met deze emoties struggelt. De periode na de wedstrijd, is vaak zo veel moeilijker. Maar je doet het geweldig, je hebt veel mooie en goede dingen neergezet. En het is inderdaad wel eens goed daar op terug te kijken. Keep going!
Een méga eerlijke en toffe blog! Zelf ben ik nu drie maanden bezig met m’n challenge (vetpercentage verlagen) en damn.. Het kan echt een mindfuck zijn. En vooral het loslaten van de ‘shape’ lijkt me ontiegelijk moeilijk. Maar écht.. Respect voor hoe jij jouw doelen en dromen achterna gaat, maar dan wel op een ‘gezonde’ manier!
Fijn om nog eens een post te lezen die recht uit het hart komt. Fitness is inderdaad meer een mentale sport dan een fysieke, daarom hou ik er ook van. Daar ligt voor mij de échte uitdaging. Moeilijke periodes niet negeren maar proberen zo bewust mogelijk mee te maken om er zo uit te leren is voor mij erg moeilijk. Aan de andere kant geeft het mij een goed gevoel dat ik aan mijn sterkere ik werk, mentaal dan.
Zalig trouwens dat je er ook professioneel bezig mee kan zijn, daar ben ik eerlijk gezegd wel stiekem jaloers op.
In ieder geval, uit het dipje moe(s)t je zelf klimmen, maar weet dat er een hele horde aan lezers achter je staat om je te steunen. Da’s toch pretty cool eigenlijk :-)
Mooie en eerlijke post! Ik had al z’on vermoeden, fijn dat je er zo eerlijk over schrijft.
Als je last blijft houden met je blessures wil ik wel een tip geven, google eens op mylogenics. Mij heeft het geholpen. Succes met de nieuwe weg die je gaat bewandelen.
Topper. Alle respect voor alles wat je doet en hoe je hier in staat. Nog mooier dat je het kan én durft te delen. Dank je!