Discipline in een potje
Als ik je zou vragen wat je wenst voor jezelf, wat zou dan je antwoord zijn? Gewoon gelukkig zijn, een fijne baan, je diploma halen, een lieve vriend(in)? Vijf kilo afvallen, of juist aankomen, grotere biceps, zichtbare abs? Allemaal even mooie doelen.
Maar wat is je antwoord als ik vraag wat je daarvoor over hebt? Ben je bereid om er hard voor te werken? Ben je bereid om dingen op te geven voor je doelen, om een weg te bewandelen met vallen en opstaan, om te stuiten op onbegrip en je eigen ongeduld? Ben je bereid om ‘pijn’ te lijden voor de dingen die je wil?
Het zijn zomaar wat Monday overthinkings. Een van de redenen waarom ik dit neerpen is omdat mij laatst tijdens het vragenuurtje van de Body&Fit Shop op Facebook werd gevraagd hoe je nu eigenlijk discipline krijgt. ‘Want ik houd het gewoon niet vol om gezond te eten’. Veel mensen vonden het een rare vraag, maar ik vond het eigenlijk helemaal niet zo raar. Ik vraag het mezelf zelfs wel eens af. Waar haal ik die dagelijkse discipline vandaan om mijn trainingen te doen en mijn dieet te volgen.
Tuurlijk, ik heb een doel, meerdere zelfs, maar dat kan iedereen hebben. Ik ben er mee aan de slag gegaan en zorgde ervoor dat trainen en eten volgens bepaalde richtlijnen onderdeel werden van mijn leven. Die aanpassingen zorgde voor resultaat en dat motiveerde mij weer om door te gaan. Het betekent echter ook dat ik tegen veel dingen ‘nee’ heb moeten zeggen en nog. Nee tegen chocola, nee tegen avondjes overgoten met alcohol, nee ‘ik kan niet, want ik ga naar de gym’.
En dat is een keuze. Dat is echter precies dezelfde keuze als wanneer jij ja zou zeggen tegen al deze zaken. De keuzes die jij maakt, bepalen of jij je doelen haalt. Niets en niemand anders.
Helaas komt discipline niet in een potje en kun je het niet kopen. Wel kun je je brein trainen. De kunst van het herhalen. Zeg eens een week nee tegen jezelf. Nee, je hebt geen honger dus hoef je niet te eten. Nee, je hoeft niet nog een keer je bord vol te scheppen, nee je kunt niet mee naar de bioscoop want je gaat naar de gym.
Zorg dat je het antwoord op de vraag wat je wenst voor jezelf ook daadwerkelijk zélf bepaalt. Want ook al kun je discipline niet kopen, een ‘ja’ of een ‘nee’ is gratis.
Wat is jouw ultieme tip voor iemand die op zoek is naar discipline?
Think about it.
Goed blog! En een nadenkertje onderaan, heel mooi! Een tip voor iemand die opzoek is naar discipline? Lastig hoor, vooral omdat ik toch denk dat als je iets écht graag wilt, je bereidt bent hiervoor bijbehorende dingen op te geven. Heb je dit er (nog) niet voor over, dan wil je het niet graag genoeg. Is enigszins zwart-wit, dat weet ik. Een andere poging; schrijf je hoofddoel op en maak daartussen tussen-doelen waarbij je daar tegenover een beloning neerzet (niet in vorm van voedsel dan hè). Maak kleine stapjes en bedenk tastbaar resultaat, zodat het zichtbaar wordt dat je vooruit gaat.
On a side note; wat ik echter ook wel als ‘lastig’ ervaar, maar wat ook in strekking van ‘nee’ zeggen ligt en/ of discipline, is de (sociale) druk van mensen die dichtbij je staan. Ik heb bijvoorbeeld nauwelijks tot nooit (uitzonderingen daargelaten) moeite met discipline zoals jij het hierboven beschrijft, maar met de ‘saboteurs’ die in je omgeving zijn. Vooral je familie & goede vrienden die een mening hebben over je ‘levensstijl’, het niet begrijpen (‘je bent toch niet dik?!’) en vinden dat je doorslaat, obsessed bent en toch écht verkeerd bezig (‘er is zoveel meer dan alleen sporten en voeding’). De afkeurende blikken, de awkward silences & gesmoezel hebben bij mij meer impact dan het ‘nee’ zeggen zelf. Althans, in mijn geval.
Goed stuk weer Anne. Ik probeer altijd te beseffen en uit te leggen aan anderen die me advies vragen dat de “hardere eigenschappen” die ik in overdrive bezit (discipline, energie, zelfstandigheid en motivatie) ik met regelmaat ontbeer in de meer “zachte eigenschappen” (empathie, flexibiliteit, gevoeligheid). Dat maakt mij niet perse beter omdat ik meer discipline heb, my clock just ticks differently. Misschien presteer ik meer, harder en sneller, maar verlies soms m’n omgeving hierbij uit het oog.
Daarin herken ik ook wel wat Hannelore zegt, echter denk ik niet dat het wenselijk is om je vrienden / familie te zien als “saboteurs”. Mensen die oprecht om je geven hebben het beste met je voor. En dat “beste” wordt ingevuld vanuit hun eigen referentie kader. Wat kan helpen is om een oprecht gesprek te voeren waar bepaalde opmerkingen / ongevraagde adviezen / zorgen vandaan komen. Misschien vinden ze het gewoon jammer dat ze je minder zien omdat jij prioriteit geeft aan “de beste versie van jezelf” worden. Of dat ze het gevoel hebben minder aansluiting met je te hebben omdat jouw interesses en gedrag veranderd zijn. Of maken ze zich zorgen om jouw “doorschieten” omdat het tevens confronterend is wanneer je zelf moeite hebt de eerste stap te zetten of resultaat te boeken.
Dus probeer altijd oprecht geïnteresseerd te zijn, door te vragen, niet in de verdediging te schieten en te beseffen dat we allemaal een ander referentie kader en onze eigen kwaliteiten hebben. Doe wat goed voelt voor jou, luister naar dat stemmetje in je hoofd en je hart en probeer te bepalen welk deel van de mening van anderen over jou van “hen” (hun referentiekader en belang) is en welk deel van jou (jij bent immers degene die veranderd is, zij niet).
Je begrijpt, dit is tevens een advies voor mezelf ;).
Hoi Anneli, mooie reactie! Je verwoordt het heel goed en je hebt zeker gelijk. Ik heb een tijdje terug een gesprek gevoerd met mijn moeder (eerst even bewust wat afstand genomen na de zoveelste opmerking) en vind het soms erg lastig te verwoorden wat ik doe, hoe ik mijn leven indeel en hoe ik mij erbij voel. Tevens probeerde ik haar uit te leggen wat haar uitspraken, die echt niet boos bedoeld zijn, op mij overkomen. Het jammere aan dit gesprek is dat ze alleen aangaf het niet zo te bedoelen en mij er niet mee wil(de) kwetsen. Echter kon ze zich niet indenken/ voorstellen dat het zo nu en dan op mij overkomt alsof ze mijn doel niet serieus neemt. Ze bagatelliseert hierin snel en vergelijkt het met haar eigen leven. Dus aan de ene kant gaf en geeft ze aan het niet zo te bedoelen, maar aan de andere kant blijft ze het vreemd en niet nodig vinden. Ik probeer dan toch concreet te zijn en haar een voorbeeld te geven wat ik graag zou willen zien (als ik het toetje afsla, dat ze dan zegt “goed dat je aan je doelt denk Hanne!”), maar ook hierin land het kwartje niet. Aan de ene kant is dat oké, maar respecteer dan wel mijn keuzes. Wat mij destijds het meeste dwars zat was, omdat ik beheerst bleef qua eten bij de paasbrunch, dat ze hierover een opmerking plaatste “waarom neem je nu zo weinig (dat viel overigens best mee), je hebt toch vaak een junkdag. Waarom doe je dat nu niet?”. Ik gaf aan dat ik momenteel zo veel mogelijk in het regime wilde blijven. Vervolgens zei ze “ja, misschien moet je gewoon stoppen, want je valt niet meer af. Je moet je denk ik nemen zoals je bent”. Die uitspraak kwam heel vervelend over, alsof ze zei “waarom zou je nog aan je doel werken, het heeft toch geen zin, want je gaat het niet halen of bereiken”.
Ik denk zo lang de ander niet in het regime zit en voelt wat jij voelt bij wat je doet, is het soms lastig voor te stellen wat iets voor iemand betekent.
Heel herkenbaar Hannelore. Tegen de mensen uit je omgeving is het goed te doen, maar vaak is het familie die zich er ook mee gaat bemoeien en die hebben soms best wel invloed. Althans zo voelt dat voor mij. Die laten me sneller wankelen dan andere mensen. Nu horen die je natuurlijk te steunen, maar zoveel mensen zoveel meningen en in mijn geval zeggen mijn ouders al snel doe maar normaal dan doe je al gek genoeg en aardappels zijn geen dikmakers dus hup gewoon opscheppen. Nu ga ik volgende week samenwonen dus dan is het wel een stuk makkelijker, maar het blijft lastig om met zulke meningen te dealen. Daar moet je ook een fundament voor opbouwen.
Mooi blog en heel herkenbaar. Het heeft bij mij tot mijn 38e levensjaar geduurd voordat ik ‘echt wilde.’ En als je eenmaal écht wilt, lukt het ook beter qua discipline. Wat Hannelore hierboven schrijft, herken ik ook! De saboteurs! Jarenlang zeuren dat je toch echt iets aan je overgewicht moet doen, en als je dan daadwerkelijk gezond gaat eten ben je saai. En vijf dagen per week in de sportschool is wel een beetje overdreven niet? Maar goed, ik kies voor mezelf nu.
Mooi stuk weer Anne! En herkenbaar Hannelore.
Er is 1 belangrijk aspect in dit kader: de inschatting van een persoon zelf of hij/zij in staat is op basis van kennis en kunde, het doel te halen. “Ik wil wel, maar…” en wat na de maar komt is het verbloemen of negeren van de afwezigheid van de eigen overtuiging het doel te kunnen halen. De wil is er dan wel degelijk. Het is dus niet altijd een kwestie van graag genoeg willen, het psychologisch aspect van de overtuiging het doel te kunnen halen, speelt een grote rol. Een wedstrijd waarvan je inschat deze nooit te kunnen winnen wordt vaak niet gespeeld. Dat is ook de essentie van een personal trainer: iemand die je laat zien hoe je die 2 of 3 minuten planken kunt halen en je er bij de uitvoering ervan continu het gevoel geeft dat je het kunt. “Kom-op-je-kunt-het-Nog-even-door-Ja-Ja-Kom-op!”. Net zo vaak als dat je ervan overtuigd raakt. Het zit allemaal tussen de oren. Dat dan weer wel.
Mooie stuk weer! Wat Hannelore zegt, daar ben ik het helemaal mee eens. Trouwens alle reacties hier. It’s hard but it’s worth it!!!
Toffe blog/site. Cool dat je zoiets hebt neergezet Anne. Inspirerend.
Thanks Joris! Leuk je hier te zien!