Flexcup 2014 report

Zo. En dan ga ik nu eens even een tranen-trekkende-megalange-blog schrijven over afgelopen weekend.

Zit inmiddels opgevouwen op de bank met koppen thee naast me, in trainingspak te staren naar m’n handen die nog licht getanned zijn. Mijn hele lichaam is nog lichtbruin, terwijl ik al een aantal keer heb gedoucht en gescrubd. Maar het maakt niet uit, de kleur is mooi en herinnert me elke keer aan afgelopen weekend.

Ik weet eigenlijk niet eens waar ik moet beginnen omdat m’n hoofd nog in de cloud is van alle ervaringen. Ik heb voor m’n gevoel drie dagen in een bubble geleefd, ik wist niet eens dat het buiten kouder was geworden tot ik gisteren werd opgehaald bij het NH Koningshof.

De plek waar afgelopen weekend duizenden toeschouwers (waaronder misschien jij wel!) keken naar honderden atleten die er stuk voor stuk awesome uitzagen. Als ik terugdenk aan de FlexCup, de wedstrijd voor beginners (en éigenlijk de grondlegger van deze blog), overheerst een fantastisch, overweldigend, bijzonder, en vooral happy gevoel.

Mijn avontuur begon op vrijdagmiddag. ’s Middags kwam ik bepakt en bezakt aan in het hotel. Serieus, ik had een koffer bij me en ik denk dat het goed is dat ik hier niet mee hoefde te vliegen. Boven de twintig kilo moet je bijbetalen toch? Right. Ingecheckt, koffer neergezet en uitgepakt, puinhoop gemaakt en op bed gaan liggen. Ik had bedacht van heel het weekend een soort livestream te maken op mijn Instagram account, maar na twee uur op bed liggen had ik 300 selfies en weinig awesome verhalen. Hmm. Toch best wel een beetje alenig en saai zo op de kamer en mijn vriendinnetje zou pas de dag er na komen. Dus, op verkenningstocht.

Nu moet je weten dat het NH Koningshof groot is. Heel groot. Als in meer dan tien voetbalvelden zo groot. De afdelingen zijn onderverdeeld in kleuren en de hallen hebben aparte namen gekregen zoals de Beneluxhal, Brabanthal, etcetera-hal. Eenmaal op ontdekkingstocht kwam ik er achter dat van rood naar groen zo’n kwartier lopen is. Ik besloot niet op geel te gokken, en bij de zoveelste linksaf kwam ik aan in de Beneluxhal waar de standbouwers druk in de weer waren met het podium. Hét showpodium. De plek waar ik de dag erna ook zou staan. Bizar.

Afijn. Vrijdag verliep dus erg rustig. Zou een mooie dag zijn geweest om te rusten, maar ongemerkt had ik zo’n 30 km gelopen en rond een uur of tien sliep ik dan ook wel. Zaterdagochtend moesten we ons om 8.45u melden bij de weging en meting en ik had met mede atlete Lisanne Vos en haar JK Team afgesproken om samen te gaan.

Zaterdagochtend. Knallende koppijn. Niet heel goed geslapen. Iedere twee uur wakker. Niet eten, niet drinken. Niet vergeten. Ok. Check-in time bij de weging! Overigens wordt mijn klasse niet gewogen, wel gemeten. Ik val in de categorie Body Fitness II wegens mijn lengte (boven de 1.72m). Drúk dat het was voor de Genderhal (serieus, what’s up met die namen)! Overal tassen, trainingspakken, sportschoenen en licht gespannen (en vermoeide) koppies. Een beetje atleet is voorbereid en ik had dan ook een trainingspak aan, een jas aan en een muts op. Temperaturen rond de nul graden rond negen uur ’s ochtends zijn niet tof, zeker niet zonder koffie.

Eenmaal binnen begint het wachten. Per klasse worden alle atleten naar voren geroepen, gewogen (indien nodig), gemeten, wordt er gecheckt of de bikini’s in orde zijn en of aanmelding bij de IFBB (International Federation of Bodybuilding and Fitness) in orde is. Mijn klasse was bijna als laatste, dus ik heb zo’n twee en een half uur op de grond gezeten. Gewacht. Gelegen. Nog eens een rondje gelopen. Nog wat gewacht. Op een rijstwafel gekauwd. Nog wat gewacht. Gekletst. Instagram gecheckt. Nog wat gewacht ennnn toen mocht ik. Wedstrijdboekje en nummer (W003) gekregen en that was it. Net toen ik klaar was, kwam mijn steun en toeverlaat Kim (a.k.a. my little hairangel) het terrein op rijden. Perfect getimed. Zij had namelijk aspirine bij zich. Na een uurtje op bed te hebben gelegen (ik kon echt niets meer) ging het beter en zijn we de beurs op geweest. Lees: hebben we staan kwijlen bij de kleding van LabellaMafia. En natuurlijk even gekeken naar het podium, waar op dat moment de wedstrijd al in volle gang was.

Vorig jaar ben ik ook bij de FlexCup geweest, als toeschouwer, en dan maak je het evenement ook echt mee. Je hebt alle tijd om rond te neuzen, de atleten te bekijken en de verschillende shows bij te wonen. Als deelnemend wedstrijdatleet heb je daar absoluut geen tijd voor. Ik moest mijn planning in de gaten houden, haar, make-up, tanning. Niet te veel lopen in verband met vermoeidheid en op tijd rust nemen. Mijn klasse was pas om 21.00 uur aan de beurt. Dus na een uurtje zijn we weer terug gegaan naar de hotelkamer en hebben we nog eens 300 selfies gemaakt en alvast m’n haar in de plooi gedaan. Barbiekrullen it is!

Om half zes had ik mijn tanning gepland staan, weer een eerste ervaring. Na twee lagen leek het alsof ik twee weken op een bounty eiland had geslapen, wow, bizar bruin. En wát een effect heeft dat op je fysiek! Nu snap ik waarom iedereen zo getanned ‘moet’ zijn. Het laat je fysiek zo veel mooier uitkomen! Veel tijd om mezelf in de spiegel te bewonderen had ik niet want om zes uur kwam Niki Vos a.k.a. my make-up angel (serieus, ik had dus een team angels). Zij toverde mij in een uur om tot well, Barbie. Musclebarbie. Ik herkende mezelf bijna niet terug toen ik het resultaat zag – in positieve zin – zo zo gaaf gedaan. Ook Guy was inmiddels gearriveerd en vond een uur make-up tijd maar lang. Hij moest zich maar even vermaken. Musclebarbie transformaties zijn belangrijk. Toen de laatste nepwimper er op zat was ik ‘af’. Hup, bikini aan, boobs in het topje hijsen, broekje vastplakken met bikinilijm, trainingspak er over heen en richting backstage. Showtime.

Ik was op dat moment nog steeds relaxed. Gefocussed, een beetje hyper en zelfs zelfverzekerd . Zo voelde ik me. Hier had ik 365 dagen (ok, langer) naar toegewerkt, geleefd, gehuild en gelachen. This was it. Ik was (en ben) zo trots op het eindresultaat. ‘Het pakket’ wat ik on stage zou kunnen laten zien. Het klopte. En tuurlijk, ik ben nooit af en nog lang niet klaar, maar ik vond mezelf oprecht eerste-wedstrijd-waardig. En als ik er nu aan terugdenk ben ik blij dat ik me dat heb beseft op dat moment.

Eenmaal backstage ging het ineens snel. De programmering liep wat voor (serieus) en dus duurde het niet lang voor we in de rij konden gaan staan om het podium op te mogen. Ook hier waren Guy (en Kimmie) er bij elke stap die ik zette. Dat was heel fijn. Guy had elastieken meegenomen om op te pompen (spieren oppompen zodat het er nog beter uit ziet op het podium), Kim de haarlak om m’n haar te pimpen. Ik kon alleen maar denken aan het podium, aan de zaal, aan m’n poses. Super focus, ik had er zin in en voelde me goed.

En dan worden we omgeroepen. ‘De dames van Bodyfitness II’. GO. Lopen! ‘Ok An, niet vallen, lachen, rechtop lopen, niet vallen, niet zwikken, lachen, holy shit fel licht, ik zie niks, lachen, trillende lippen, gejoel, gegil, front, side, back, side, front, nog een keer back, lachen, ennnnnn klaar’. Whut? Zo snel? Voor ik het goed en wel wist stonden we weer backstage. Ok, HELL YEAH dat dit leuk was! Ik wilde serieus nog niet dat het al klaar was! In de verte zag ik Guy en Kim al aan komen lopen. Allebei een grijns op hun gezicht. It.went.awesome. Aldus pimp & pomp. En zelf vond ik dat ook. Tuurlijk, het zou leuker zijn geweest als m’n mond mee had gedaan met lachen, of dat ik minder wiebelig had gestaan, m’n hand iets hoger had gehouden of… afijn. Maakt niet meer uit. Het was awesome. Had ik dat al gezegd?

Na onze klasse zat de eerste dag van de wedstrijd er op en heb ik geknuffeld met mijn familie die was komen kijken. Apetrots waren ze. Ik ook. Op naar bed. Niet dat ik kon slapen want ik heb daarna denk ik zo’n twee uur een adrenalinerush gehad. Uiteindelijk toch in slaap kunnen vallen. Op naar zondag!

Na een veel betere nacht stond ik zondagochtend op. Niet alleen veel beter geslapen, ik voelde me ook veel beter dan zaterdag. Waarschijnlijk omdat de eerste spanning er af was, ik niet achterlijk vroeg op moest en er eigenlijk geen druk op de ketel meer stond. Behalve natuurlijk nog even dat podium rocken. Maar eerst ontbijten. O wait, kíjken naar een ontbijtende Kim. Wat super tof was. Maar gelukkig zijn rijstwafels ook super tof. Daarna zijn we lekker over de beurs gaan slenteren, handjes geschud, een paar hele lieve fannatiekelingen ontmoet, een Sinterklaasgedicht (!) met chocolade gekregen en wederom staan kwijlen bij Labellamafia.

’s Middags heb ik mijn tanning laten bijwerken (vandaar dat de foto’s van zondag nóg bruiner zijn haha), deed Niki mijn make-up weer, Kimmie m’n haartjes en vond Guy het waarschijnlijk allemaal weer veel te lang duren ;-)

Zondag moesten we om half zeven het podium op. Dit keer liep echter alles wat uit, dus hebben we zondag best lang backstage gezeten en gehangen. Wat eigenlijk heel erg gezellig was. Ik voelde geen druk, geen zenuwen en was manieren aan het bedenken hoe ik mijn zenuwachtige mond dit keer in bedwang kon houden – straks op het podium. Aan de foto’s te zien heb ik nog niet een heel goede oplossing, maar: working on it ;-)

En toen was het weer showtime! Dit keer de individuele T-walk. Je loopt in je eentje het podium op, groet de jury, loopt naar voren waar je een frontpose en backpose laat zien, waarna je naar rechts loopt en dit herhaalt, en daarna naar links waar je nog eens de poses laat zien. Ik vond het geniaal om te doen. Deze keer stonden we langer op het podium en toen besefte ik me pas hoe f*cking heet het was onder die lampen. Als mijn tanning maar bleef zitten.
Ook weer veel sneller dan ik dacht was deze ronde afgelopen. Terug de trappen af, terug naar Guy. Die stond te wachten met pizza. Mijn held van de dag. Domino’s, you are doing it right. Je hebt géén idee hoe lekker een hap pizza is na een weekend niet of nauwelijks iets eten of drinken. Of cola light. Drinken in het algemeen hoor. Ik heb afgelopen weekend besloten dat eten overrated is. Doe mij maar gewoon water en thee en koffie en cola light.

Omdat we tijdens de prijsuitreiking weer het podium op moesten heb ik niet direct de hele pizza uit z’n handen gerukt, maar heb ik het netjes gehouden. Je wil niet met een bolle buik een eventuele beker in ontvangst nemen. Overigens is het fantastisch leuk om te zien hoe iedereen backstage zitt te bunkeren. Ik heb taarten voorbij zien komen, pizza, wafels, als er carbs in zaten, dan was het er.

Mijn lieve fitchicks stonden mij op te wachten en hadden een TeamFannetiek survival box meegenomen. Al het eten waar zij de afgelopen weken over hebben gepraat en wat ik mede lede ogen moest aanzien zat er in. Zelfs rode wijn en een brie. En oliebollen. I kid you not. Nina, Bobbi en Kaneesha, ik ben er nog steeds blij mee!

En dan is het wachten op de prijsuitreiking. Ik zelf had geen idee. Dat het goed ging de afgelopen dagen wist ik, en kreeg ik ook mee uit de reacties van mijn coach, Kimmie en het publiek. Maar de andere dames waren óók goed. En je weet gewoon niet wat de jury wil zien. Dus het bleef onzeker tot het einde. En ik bedoel echt het einde want ik denk dat ik pas rond tien uur weer het podium op mocht. We stonden in een line up en de top zes werd bekend gemaakt. Toen ik met Lianne overbleef was het duidelijk: eerste of tweede. Wow, dacht ik bij mezelf. Doel behaald. Een tweede plek. Een beker. Geluksgevoel. En vooral een overheersend trots gevoel. Er ging van alles door me heen op dat podium. Het gekke is dat je het op dat moment amper meemaakt. Alles gaat zo snel. Tot ik de trap afliep – met beker – en wederom Guy als eerste zag staan met z’n smirky smile. We did it.
Die heb ik als eerste geknuffeld, en natuurlijk Kimmie. Deze twee mensen zijn er het hele weekend bij geweest en zijn er met alles voor me geweest.

En dan is het afgelopen. Is de FlexCup over. De wedstrijd waar ik mijn hart en ziel het afgelopen jaar in heb gestopt en waarmee ik mijn doel heb behaald. Ik ging voor een top drie plaatsing en ben mega awesome trots dat het is gelukt. Er zijn ZO veel mensen die ik wil bedanken die mij hebben gesteund en geholpen het afgelopen jaar, dat als ik namen ga noemen ik bijna bang ben dat ik iemand vergeet dus doe ik het zo. Voel je je aangesproken? Dan zal ik jou waarschijnlijk bedoelen: Bedankt. Merci. Thanks. Maar echt. Voor alles.

En nu? Hahaaaaa, ik ben al weer Koos Carbloos. Whut? Yup. Over vijf dagen is de Iron Man & Iron Maiden. Nog een wedstrijd. Ik wil nóg een keer shinen en, omdat ik nu C-atleet ben, mag ik aan deze wedstrijd meedoen. Plus, ik zit al zo ver in m’n prep dat een weekje rekken makkelijk is. Relatief makkelijk dan. Mainpoint is dat ik meters wil maken, ervaring op wil doen. Ik wil mezelf blijven verbeteren de komende jaren. Ik weet nu dat als ik een doel stel, ik er alles aan zal doen dit te halen. Ik leerde niet op te geven, door te gaan, ik leerde mezelf kennen op een manier de me erg bevalt, en het mooie is: ik ben nog lang niet klaar.

Ook niet met Fannetiek.nl. Ik hoop nog heel lang en nog véél meer te kunnen motiveren, inspireren, hopelijk een beetje humor te brengen en meer Fannatiekelingen de sportschool in te krijgen.

XOXO

Anne.

Special thanks gaan naar Kim van Bijnen en Guy Droog, Niki Vos, Josje van Hagen van Showpony Productions, Michelle Heuts, Viola Aloema voor mijn bikini en Mark Werkman van de Body&Fit Shop.