De gelukkige wasbordgeneratie
Gisteren zat ik op het terras bij een niet nader te noemen koffiegigant te slurpen van mijn Iced Latté. Naast mij zat een meisje met een – ik denk – cappuccino en net als ik had ze haar telefoon in haar hand. Op haar scherm (geef mij een zonnebril en ik word creeper eerste klas) zag ik het bekende logo van MyFitnessPal verschijnen en ik vermoed dat ze – terwijl ze haar koffie dronk – dit direct in haar logboek noteerde. Good job. Toch?
Het zette mij aan het denken. Met alle berichten van de afgelopen tijd over de nieuwe ‘wasbordgeneratie’ en verontruste voedingsdeskundigen ‘die dit de afgelopen vijftien jaar nog niet hebben meegemaakt’ (het afwegen van voeding en het tellen van calorieën red.), vraag ik me dagelijks af: zijn we écht niet aan het doorslaan? Begrijpen we waaróm we calorieën tellen en voeding afwegen en met welke doelen we dit doen?
Dat klinkt misschien raar uit mijn mond, want ik sta vooraan in de rij met juichende mensen als iemand zijn voeding trackt en weet waar hij of zij mee bezig is en ook nog eens resultaat boekt. Ik word blij van weer een babybicep op Instagram (yo, jullie noemen het zelf zo) en ik word nog blijer van iedereen die blij wordt van krachttraining en ‘misschien wel mee wil gaan doen met een wedstrijd’. Over het algemeen word ik gewoon blij van gelukkige lifters en juist aan dat ‘gelukkige’ twijfel ik wel eens.
In die laatste uitspraak zit namelijk ook meteen de valkuil. Want ‘meedoen aan een wedstrijd’ of in ieder geval een wedstrijdfysiek nastreven; is dat omdat je dat écht wil, is dat omdat bodybuilding (want laten we het beestje een naam geven) je leven is, is dat omdat je er alles maar dan ook alles voor op wil geven en dat misschien al wel doet? Of is een ‘wedstrijdfysiek’ voor jou een legitieme reden om fucked up met voeding om te gaan?
En met fucked up bedoel ik geen eetstoornissen, maar wel problemen met voeding. Lees eetbuien, (te) strikte diëten, het ontzeggen van volledige macronutriënten, binge-eating en een compleet verstoorde relatie met eten. Believe me, ik ken het, en ik herken je. In de wereld van wedstrijdatleten zijn verstoorde verhoudingen met voeding en eetstoornissen geen onbekend verschijnsel.
Want laten we wel wezen. In deze sport moet je iedere kruimel tellen. Leef je volgens strakke dieet- en trainingsschema’s en is iedere dag, 24/7, de aandacht gevestigd op jouw lichaam. In de eerste plaats door jou en je triljoen mirrorselfies, maar ook door mensen in de gym die jou zien trainen, je coach, je vriend, vriendin, ouders, en niet op de laatste plaats straks door een jury. Daarvoor moet je sterk in je schoenen staan. Daarvoor moet je gezond zijn, gezond blijven en er het liefst heel gelukkig van worden. Naar mijn mening geldt dit laatste eigenlijk voor iedereen die bezig is met het creëren van zijn of haar droomfysiek. Wedstrijd of niet.
Ben je dit niet, dan val je vanzelf een keer door de mand.
Wil ik met dit verhaal een punt maken? Misschien, ik weet het niet. Het is in ieder geval een mooie inleiding naar een artikel van de Australische personal trainer Nardia Norman dat ik laatst tegenkwam waarin ook zij zich zorgen maakt om atleten en hun relatie met voeding.
Ik weet alleen dat ik de laatste keer dat ik geen grammen en calorieën in mijn hoofd aan het tellen was niet kan herinneren. Maar goed, dat is dan ook een groot deel van wat ik moet doen om het podium op te kunnen met een 2.0 versie van mezelf. Waar ik dan weer intens gelukkig van word.
Het meisje wat haar cappuccino invoerde zag er overigens hartstikke gelukkig uit, dus over haar heb ik het niet. Maar geldt dat ook voor jou? Ben jij gelukkig met de manier waarop je omgaat met je voeding en training?
Maar wat ik me dan afvraag. Je kan de laatste keer dat je je kcal telde niet meer herinneren maar zegt dat het is voor de wedstrijden en voor het podium. Is dat dan niet een soort schild voor jezelf zodat je het excuus daar op schuiven en dat je gewoon graag controle hebt en wilt weten wat je binnenkrijgt? Absoluut niet negatief bedoeld maar vraag het me gewoon af, ook omdat je juist een ‘eetverleden’ hebt is het misschien juist wel fijn om zo’n soort houvast te hebben.
Niet houvast, controle eerder.
Nou dat is precies wat ik bedoel, ik denk dat ik ergens mezelf herken in dit stuk maar dan niet op een negatieve manier. Mij helpt het juist. Mijn punt is echter dat ik denk dat het voor vele anderen wél een schild is of een excuus. Goeie vraag Roshelle!
Ja juist! Ik snap ‘m. Het is voor jou nu ook geen negatieve associatie (meer?). Fijn stukje in ieder geval, er is veel discussie over de laatste tijd en vind het fijn om meningen te lezen van anderen :-).
Goed artikel weer! Ik merk soms ook aan mezelf dat ik me er teveel aan vastklamp. Boodschappen doen duurt soms uren omdat ik alle etiketten met elkaar vergelijk, alvast dingen invoer, toch twijfel of ik niet beter iets anders kan nemen etc. En dat terwijl ik nu niet eens bezig ben met een wedstrijdfysiek. Op zo’n moment kan ik MyFitnessPal gelukkig gewoon uitzetten en nemen waar ik zin in heb, maar ik kan me voorstellen dat sommige mensen daar meer moeite mee hebben.
Het valt me ook op dat veel meisjes die nu onder de ‘wasbordgeneratie’ vallen of bezig zijn met bodybuilding eerder in hun leven al problemen met voeding hebben gehad. Vaak zelfs eetstoornissen. Ik vraag me af of dit dan voor al die meisjes iets is wat ze echt willen, waar ze echt gelukkig van worden, of dat het nu een andere manier van controle houden is. Dat ze die controle als het ware doorschuiven van de ongezonde kant naar de zogenaamd gezonde kant, terwijl het in hun hoofd er misschien nog net zo ongezond aan toegaat en hun eetstoornis nog steeds aanwezig is, maar nu op een andere manier geprojecteerd kan worden.
Jup, heel herkenbaar. Thanks voor deze blog/wake-up-call. Het is heel makkelijk om je eetstoornis te verschuilen achter deze trends. En ja, het maakt je gelukkig want een eetstoornis en die controle houd je niet voor niets zo vast, het heeft een functie en je hebt het nodig om te dealen met de problemen die erachter liggen. Zo moeilijk om dit te onderscheiden en ergens een grens te trekken. Dit is hoe ik het ervaar, maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat iemand anders dit helemaal niet zo ziet.
Thanks Rox!
Voor mij is deze app(of zo een app) een uitkomst, ik heb een verleden met eetstoornis maar juist door dit durf ik meer te eten en heb ik een realistischer beeld van hoeveel ik kan eten, soms zet ik het een dagje uit, maar het biedt inderdaad wat houvast maar op een positieve manier, ik ben veel gezonder (et eet meer!) Dan eerst.
Ik denk dat de balans heel belangrijk is, het moment dat je alleen maar aan je macro’s denkt continu, gaat het voor mij te ver.
Dat denk ik ook Pema, thanks voor je reactie! X
Maar wat maakt het uit waarom iemand iets doet en voor wie zou iemand door de mand vallen. Als blijkt dat je achteraf toch niet geschikt bent voor wedstrijden dan is dat toch prima hoezo val je dan door de mand. Als je calorieën tellen niet lang volhoudt dan is dat toch ook goed, je hebt je dan niet anders voorgedaan maar gewoon iets geprobeerd. Of misschien snap ik gewoon dit hele verhaal niet.
Dat bedoel ik inderdaad niet met het stuk. Het gaat er mij meer om dat mensen gelukkig zijn met wat ze doen om hun doelen te bereiken, en dat ik daar wel eens aan twijfel :)
Mooi stukje!
Well, I’m f* (pardon my french) happy right now!!
Thanks Shannen! Keep it up! X
Ik denk dat veel een beetje doorslaan. “Op het podium komen” begint een regelrechte hype te worden, terwijl het gros helemaal niet beseft Hoe zwaar die weg is.
Voor mij geen podium…..maar mijn eten tellen doe ik wel.
Klopt Lot, dat denk ik ook. Thanks voor je reactie!
Fitnesspal staat hier al maanden uit en sinds ik dat deed gaat het beter met me. Ben niet meer geobsedeerd met eten bezig. Ik sloeg van het ene uiterste naar het andere. Van vreten tegen de sterren op naar uithongeringstand.
Nou heb ik het dankzij will onder controle en heb geen streng schema om te volgen maar een hoop tips waar ik op moet letten bij eten en boodschappen.
Ik ben begonnen met hem om gewicht te verliezen, ik had bikiniklasse in gedachte, maar ik heb de diciplinne niet en weet dat ik de laatste weken mentaal en fysiek niet trek voor een wedstrijd. Maar blijkbaar heb ik wel compleet de aanleg voor powerlifting en holy fuck i love it.
Ik let op mij eten maar zeg geen nee op de taart als iemand van werk, buren of familie verjaart, ga 2 keer per maand lekker uit eten met mijn man zonder dat ik loop te zeuren dat het niet mag van mijn schema, en verder is 1 dag in het weekend echt vreetdag ookal genieg ik niet echt meer van friet en hamburgers. Vind tegenwoordig alles vaak te zout smaken, terwijl r vroeger constant kant en klare dingen in gingen.
Precies Ann! Doe wat werkt voor jou en vooral waar je happy van wordt :) Keep it up! x
Goed stuk! Het enige wat ik jaren geleden ben gaan doen in mijn voeding loggen, en daar heb ik houvast aan. Ik sport veel, ben gaan liften, maar sta niet meer op de weegschaal en tel geen caloriën. Maar op mijn 45e voel ik me in de best shape of my life. Maar des te relaxter ik daarmee omging des te meer zie en zag ik om me heen precies de dingen waar jij over schrijft. Niet alleen de voeding waar mensen obsessed mee omgaan maar ook de stappentellers, de fitbits etc. Van dichtbij een vriendin meegemaakt die aan een fitness model competitie meedeed. Ik was perplex van haar discipline maar ook verrast over het uithongeren en eetpatroon vlak voor de wedstrijd. Het kwam op mijn over als roofbouw plegen op je lichaam, zonder te oordelen heb ik het ook gevraagd, ze heeft het me allemaal uitgelegd en ze heeft na de wedstrijd ook samen met een trainer het hele eetpatroon weer aangepast. Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig ben, met mezelf en met de manier van sporten en voeding. Nogmaals great read! Groetjes uit de US!
Ah yes mega leuk een berichtje uit de US! Thank Mary-Ann en ik ben blij dat dit voor jou werkt en je je nu het fitste ever voelt :)
Goed artikel!! Ik heb ook een tijd Myfitnesspall gebruikt. Ik werd er niet gelukkig van want ik ben dol op gezond bakken en dat is een heel gedoe om in te voeren. Na een tijd wist ik wel wat ik ongeveer kon eten elke keer. Nu doe ik het dus zonder en tel ik niet elke kruimel. Maar ik voel me er goed bij zo (:
Toen het stuk over de wasbord generatie in de Telegraaf kwam, was ik op dat moment bezig met een ‘clean eating’ dieet. Nadat ik je reactie op het artikel had gelezen, besefte ik ook dat ik was doorgeslagen en niet meer zag wat realistisch was en wat niet. Ik stopte per direct met het dieet en ontvolgde minsten 15 instagram accounts van vrouwen met sixpacks. Het dieet werkte wel, want ik begon lijntjes te zien, maar ik werd er alles behalve gelukkig van. Ik hou van eten. Ik vond het echt kut om mezelf alles te ontzeggen. Ik wou gewoon gezond worden, maar associeerde dit met een sixpack. Het stomme van alles was, was dat ik allang gezond geworden was. Ik ben namelijk nog nooit zo fit geweest zoals ik nu ben! Ik eet nu ook lekker wat ik wil en sport voor mijn plezier, zoals het hoort.
Dus hierbij nog: bedankt voor de wake up call. Ondanks dat deze artikelen niet bij je levensstijl passen, vind ik het wel goed dat je ze schrijft. :)
Ik vind het treffend dat je zegt ‘ik wou gewoon gezond worden, maar associeerde dit met een sixpack’. Dit vat het artikel ongeveer samen en ik ben mega blij (en trots) dat je nu lekker in je vel zit door te luisteren naar je lichaam! Keep it up topper!
Ik gebruik zelf ook de app,maar als ik dan de dag van te voren een aantal dingen invult kan ik het soms wel benauwd..
Op dat soort dagen logg ik me eten niet en eet ik wel gezond en niet super veel maar het voelt dan niet zo gedwongen.
Ik vind het zelf soms allemaal erg lastig om te weten of ik het goed doe..
Wat goed dat je hier wat over schrijft en het bespreekbaar maakt! Ergens is het inderdaad een behoorlijke hype aan het worden (of is het al) om ‘healthy’ en ‘clean’ te eten en daarbij dagelijks te sporten om maar dat wasbordje te krijgen. Enerzijds verontrust het me, maar aan de andere kant is het ook jaren ‘hip’ geweest om heel slank te zijn (size zero). Daar zijn ook mensen in doorgeslagen, maar ook heel veel meiden die dat wel gewoon onder controle hadden. Ondanks dat alle tools tegenwoordig zoals Fitnesspall het wel makkelijk maken, denk ik dat de mogelijkheid tot doorslaan ook een beetje in het aard het van beestje moet zitten. Belangrijkste is inderdaad, dat iedereen die het doet zich er gelukkig bij voelt! Goed stukje!
7 weken geleden was ik gelukkig, totdat een 6 weekse reis naar Finland roet in het eten gooide. Letterlijk. Van een gelukkige meid die netjes alles bijhield en langzaam maar zeker progressie zag, transformeerde ik in een controlfreak die in paniek raakt wanneer ik ergens geen controle meer over heb. Thank god dat ik nu weer thuis ben. Nieuwe start, weer hulp van mn diëtist, en weer gauw terug naar de gelukkige ik. En wat je zegt, vrijwel alles is goed, zolang je er maar gelukkig mee bent
Superlate reactie op dit artikel maar ik kom nu pas op je site.
Ik ben bekend met eetstoornissen (helaas) en ik denk inderdaad dat het per persoon verschilt. Ik ben nu zelf op een punt gekomen dat ik weer meer aankan en het bijhouden van mijn voedsel geen grote negatieve gevolgen zal hebben. Het kan een goede manier zijn om je voeding bij te houden, maar sommige mensen kunnen nu eenmaal doorslaan. Ik denk dat je, als je niet met een wedstrijd bezig ben, jezelf af en toe best eens iets moet kunnen gunnen. Het gaat mis wanneer je dit niet kunt en obsessief na gaat denken over iets dat je gegeten hebt. Of dat je continu sociale gelegenheid afslaat om niet te ‘cheaten’. Natuurlijk kun je gericht met je voeding omgaan op een gezonde manier, maar persoonlijk denk ik dat het een probleem wordt wanneer je (mentaal) nooit de touwtjes los kan laten (of dan ineens totaal en doorschiet in een binge). De directe voorbereiding voor een wedstrijd valt hier natuurlijk wel enigszins buiten (als je daarna maar weer zo af en toe (!) kunt genieten van dat wat je écht lekker vindt;)).